Në kohët e lashta dy inxhinierët e njohur ishin Aristobulosi dhe Narsis, ky i fundit i dha jetë dhe “veshëve të murit”
I ndjekur nga Frankët ai u burgos në Akrokorinth, Narsis propozoi një plan kështjelle, i cili u pranua menjëherë. Ndërtimi i tij zgjati një vit dhe kur përfundoi, me të vërtetë doli të ishte i padepërtueshëm.
Në muret e kalasë, Narsis bëri një risi të mahnitshme për kohën e tij. Në disa vende, ai vendosi disa tuba argjile të fshehta, të cilët arrinin, pa u parë, deri në bodrumet, të cilat përdoreshin për burgjet. Pra, kur dikush ishte në muret e kullës, nga atje lart mund të dëgjohej nga brenda tubave, atë që po thoshin të burgosurit, të cilët ishin mbyllur atje.
Ishte lloj “mikrofoni” i kohës së tij. Por më pas ata i quajtën “veshë”. Këtë frazë e gjejmë ende në operën e Fethuelit të Beethoven -it. Është kënga e të burgosurve që përfundon me frazën: “Edhe muret kanë veshë”. Si u përhap kjo shprehje?
Në një nga mbrëmjet muzikore të dhëna nga Mbretëresha Amalia, gruaja e Othonit, mbesa e Kolettis, e cila kishte studiuar në Evropë, luante piano dhe këndonte. Kështu, duke e përfunduar këngën me frazën “muret gjithashtu kanë veshë”, anti-thonianët shfrytëzuan rastin për ta përhapur këtë frazë si një slogan, duke thënë, në të njëjtën kohë, që të ruheshin nga spiunët bavarezë.
