Rusët vranë kryebashkiakun e Gostomel pranë Kievit. Kjo është bërë e ditur nga autoritetet lokale në Ukrainë.
“Kryetari i komunës Gostomel – Yuri Illich Prylypko – vdiq duke shpërndarë ushqime për popullatën e uritur”, kanë shkruar ata në faqen e komunës në Facebook.
“Ai vdiq për popullin e tij, vdiq si hero”.
Njoftimi zyrtar i përkthyer
U vra kryetari i komunitetit Gostomel Yuri Illich Prylypko, duke shpërndarë bukë për të uriturit dhe ilaçe për të sëmurët, duke ngushëlluar të djegurit dhe duke ngushëlluar të dëshpruarit. Për këtë, ai së bashku me vëllezërit e Ruslanom Karpenkom dhe Ivan Zorya u pushkatuan nga pushtuesit.
Vdiq ashtu siç jetoi. Secili prej nesh i ka dëgjuar këto fjalë më shumë se një herë dhe kryesisht i ka perceptuar si një frazë tjetër rituale të parëndësishme. Dhe kot fare. Vdekja zbulon thelbin njerëzor para gjykimit të të Plotfuqishmit. Shuan gjithçka të braktisur, të shpikur, të parëndësishme, duke lënë më të vlefshmen. Vetëm nëse, sigurisht, është Prylypko e kishte.
Ai më së shpeshti quhej Illich. Edhe armiq edhe miq. Ai nuk ishte as i shenjtë dhe as i drejtë. Por ai nuk ishte as dorështrënguar, as arrogant e as mendjemadh. Ai mund të kishte dërguar tre letra, por askujt nuk ia refuzoi ndihmën. Dhe miqtë dhe armiqtë, nëse e shihni se është vërtet e nevojshme. Ai ishte Ilyich, i cili ishte i dashur ose i papëlqyer, por të gjithë e dinin se në momentin më të vështirë ai nuk do të largohej ose refuzonte.
Askush nuk e detyroi të shkojë nën plumbat e pushtuesit. Mund të ulen qindra të tjerë në bodrum. E kush do ta merrte me mend!? Por e pritën, e shpresuan, e besuan. Dhe ai bëri zgjedhjen e tij. Vdiq për komunitetin, vdiq për Gostomel, vdiq si hero. I përjetshëm kujtimi dhe mirënjohja jonë.
Duke pasur parasysh situatën, është e pamundur të ftosh në varrim, vetëm kujto dhe lutu.
