Fëmijët mund t’i falin disa gabime prindërve, disa menjëherë, disa me kalimin e kohës. Megjithatë, ka gabime që nuk falen kurrë, ose vetëm në raste të rralla. Të gjithë përpiqemi të rrisim fëmijët tanë siç duhet, por në një mënyrë apo tjetër, të gjithë gabojmë. Fëmijët mund të jenë të gatshëm të falin disa nga këto gabime shpejt, ndërsa për të tjera u duhet kohë. Por disa gabime mbeten të pafalshme, ose falen vetëm në raste të jashtëzakonshme.
Kontrolli dhe mungesa e besimit
Ka disa lloje të prindërimit. Disa fëmijë mbahen gjithmonë nën mbikëqyrje të rreptë dhe nuk lejohen të dalin më larg se oborri i shtëpisë. Të tjerë, edhe në moshë të re, mund të largohen nga shtëpia pa mbikëqyrje. Nuk ka një rrugë të vetme të saktë për të rritur fëmijët, çdo prind duhet të vlerësojë se çfarë lloj fëmije ka dhe çfarë i përshtatet atij.
Megjithatë, është thelbësore që fëmijës t’i jepet besim, edhe kur kjo mund të jetë e vështirë për prindërit. Fëmijët e ndërtojnë vetëbesimin e tyre nga besimi që prindërit u japin. Nëse prindërit janë dyshues dhe nuk u besojnë fëmijëve të tyre, atëherë fëmija mund ta ketë më të vështirë të arrijë sukses në çfarëdo lloj aktiviteti. Në të kundërt, kur prindërit tregojnë besim, gjithçka bëhet më e lehtë për fëmijën.
Ky parim vlen edhe kur fëmija rritet dhe, për shembull, në moshën 20-vjeçare largohet në një qytet tjetër për të jetuar dhe punuar. Besimi i prindërve në forcën dhe aftësitë e fëmijës, si dhe mbështetja e tyre, mbeten jashtëzakonisht të rëndësishme. Mungesa e besimit mund të pengojë pavarësinë e fëmijës. Për shembull, një 16-vjeçar që kontrollohet vazhdimisht mund të arrijë në përfundimin se nuk është i aftë të bëjë asgjë me përgjegjësi. Dhe kush është më i lehtë për t’u fajësuar në këto raste? Prindërit. Nëse ata e kanë kontrolluar fëmijën në çdo hap, duke mos i lejuar të marrë përgjegjësi apo të zhvillojë pavarësi, kjo do të ketë pasoja të dukshme edhe në jetën e tij të rritur, transmeton .
Krahasimi me të tjerët
Krahasimi i fëmijëve me të tjerët është një temë jashtëzakonisht e rëndësishme. Mënyra se si prindërit sillen gjatë fëmijërisë së fëmijës ndikon drejtpërdrejt në të ardhmen e tij. Fëmijët që nuk krahasohen me të tjerët nga prindërit e tyre priren të rriten si të rritur të vetësigurt, që krahasohen vetëm me veten e tyre. Ata e kuptojnë se çdo person ka kushtet dhe rrethanat e veta dhe e konsiderojnë të çuditshme krahasimin me të tjerët.
Nga ana tjetër, fëmijët që krahasohen vazhdimisht me të tjerët gjatë fëmijërisë mund të zhvillojnë probleme në moshën e rritur. Krahasimi i vazhdueshëm mund të çojë në depresion, pasiguri dhe xhelozi. Këto ndjenja mund të lindin vetëm nga fakti se prindërit i kanë krahasuar me të tjerët gjatë fëmijërisë.
Prindërit duhet të mbajnë mend se fëmija duhet krahasuar vetëm me veten e tij. Është e rëndësishme që fëmija të kuptojë se çdo person është unik, me karakteristika dhe kushte të veta. Krahasimi me të tjerët mund të dëmtojë vetëvlerësimin dhe të krijojë një ndjenjë inferioriteti që mund të zgjasë gjithë jetën. Të dyja këto gabime, kontrolli i tepruar dhe krahasimi me të tjerët, mund të lënë gjurmë të thella te fëmijët, duke ndikuar në zhvillimin e tyre emocional dhe aftësinë për të qenë të pavarur dhe të vetësigurt. Prindërit duhet të përpiqen të ndërtojnë një marrëdhënie të bazuar në besim dhe respekt për individualitetin e fëmijës, duke shmangur këto praktika që mund të kenë pasoja afatgjata.
