Elbasani e nis sezonin e dytë në Superiore me një fytyrë të re dhe një strategji të qartë: të ndërtojë një ekip konkurrues duke eksploruar tregun ndërkombëtar.
Në një merkato ku shumë klube mbështeten tek emra që kanë eksperiencë në futbollin shqiptar, verdheblutë kanë zgjedhur rrugën më pak të zakonshme, atë të afrimeve jashtë kufijve, me lojtarë që nuk kanë asnjë eksperiencë të mëparshme në kampionatin shqiptar. Për hir të së vërtetës, edhe pse në pamje të parë duket një rrugë jo shumë e zakonshme, në fakt është bërë modë në futbollin shqiptar, që nuk po i shpëton dot as Elbasani. Të paktën, këtë thonë edhe katër afrimet e bëra deri më tani.
TË AFRUARIT – Këtë verë, klubi është përforcuar me katër emra të huaj që e ndryshojnë ndjeshëm profilin e skuadrës. Në portë është afruar çeku Martin Janaçek, një gardian me eksperiencë në kampionatin e vendit të tij dhe që pritet të sjellë qetësi e siguri në prapavijë. Në mesfushë, Donart Ibraimi nga Maqedonia e Veriut është ndër shtesat më të rëndësishme. Ai njihet për stilin e tij dinamik dhe pasimet e zgjuara, teksa do të ketë rolin e dirigjentit në ndërtimin e aksioneve. Reparti ofensiv ka marrë dy injeksione të reja: Roei Ben Shimon nga Izraeli dhe Fatjon Bunjaku nga Kosova. I pari, një sulmues me tipare të qarta të lojës në thellësi dhe shpërthim në zonë, ka lënë përshtypje pozitive gjatë fazës përgatitore në Greqi dhe është gati të provojë veten në Superiore. Bunjaku nga ana tjetër, është një profil më teknik, që kombinon mirë me repartin e mesit dhe pritet të sjellë fantazi në 1 vs 1.
NJOHJA ME SUPERLIGËN – Ndërsa emrat janë interesantë dhe përfaqësojnë vende të ndryshme të futbollit europian, një fakt mbetet i pakapërcyer: asnjëri prej tyre nuk ka njohje direkte me Superligën shqiptare. Kjo është një sfidë në vetvete për Elbasanin dhe për trajnerin Ivan Gvozdenoviç, i cili duhet t’i përshtasë sa më shpejt lojtarët me ritmin, intensitetin dhe specifikat e kampionatit shqiptar. Superliga është një arenë e vështirë, ku nuk mjafton vetëm cilësia teknike, por kërkohet edhe njohje me ambientin lokal, impakt fizik dhe përqasje taktike që shpesh janë shumë më të ndryshme nga ato në kampionatet e huaja. Mungesa e kësaj përvoje mund të jetë një pengesë në javët e para, por edhe një mundësi për të dalë në pah, nëse lojtarët arrijnë të përshtaten shpejt.
THIKË ME DY PRESA – Vendimi për të mos investuar në emra të njohur të Superiores është një bast i qartë. Elbasani ka zgjedhur të ndërtojë një identitet ndryshe, me lojtarë që vijnë nga jashtë dhe që do të duhet të ambientohen jo vetëm me skuadrën, por edhe me stilin e lojës shqiptare. Ky është një projekt që kërkon durim dhe që ndoshta nuk jep frytet e para menjëherë, por që, nëse funksionon, mund të shërbejë si model për të ardhmen. Nga ana tjetër, suksesi i kësaj filozofie varet shumë nga mënyra si Gvozdenoviç arrin t’i menaxhojë dhe t’i përfshijë këto prurje të reja në sistemin e tij të lojës. Deri tani, në fazën përgatitore, ka pasur sinjale pozitive, por testi real do të vijë me startin e sezonit.
